یادداشت کوتاه باقر سروش، نویسنده و کارگردان به نمایش «نِکراسوف» با طراحی و کرگردانی مصطفا کوشکی:

درباره­‌ی اجرا نکراسف

متن: متن اصلی سارتر،یک متن پرملاط است که در ظاهر ماجرا به موضوع جنگ سرد و نقش رسانه در آن می­‌پردازد، اما در اساس می­‌خواهد دستِ «ضد کمونیست»­های آن دوره را رو کند که چطور به پدیده­‌ها نگاه می­‌کنند و چقدر کم مایه بوده­‌اند. متن سارتر در حقیقت داکیومنتی از فضای فکری آن دوره است که هیچ کم و کسری ندارد و یک رفرنس مطالعاتی حتی محسوب م‌ی­شود.در بازنویسی­‌ای که برای این اجرا اتفاق افتاده، اما سویه­‌های سیاسیِ متن و جدیتش از بین رفته و آدمها دیگر آن عمق متنِ اصلی را ندارند. در حقیقت آدمها تبدیل به کارتون شده­‌اند و کنش­های آنها تا حدودی تیپیکال شده است. اجرا به این خوانش از متن البته احترام گذاشته و او هم اساسا خواسته است به مخاطب بفهماند که فیگورهای سیاسی و رفتارهای آنها به مراتب می­‌تواند جذابتر از بیانیه‌های سیاسی­‌ای باشد که آن فیگورها ... دیدن ادامه ›› می­‌گویند.

اجرا: بعد از صحنه اول که بر روی یک سطح شیب دار سفید است و صحنه­‌ی بدون جانی است، تصویر بعدی­­‌ای که اجرا ارائه می­دهد، به شدت جذاب است. به مدد قرقره­‌های برقی، آن سطح شیب­دار بالا می­‌رود و تبدیل به یک سطحِ دو بعدی بزرگ موازی با کف سالن می­شود. در زیر این سطح بزرگ، محورهای افقی و عمودی، فضای مشبکی ساخته است که در دل هر شبکه یک نور تعبیه شده است. ما خیلی زود می­‌فهمیم که مکانی که ساخته شده، دفتر روزنامه فیگارو است و کاراکترها هم پیرامون موضوع «تیتر» برای روزنامه حرف می­‌زنند. موازی با قصه­‌ای که پیش می­رود، عظمت سطح میانی و تاثیرش همچنان وجود دارد و یواش یواش آن سطح مشبک بالای سرِ کاراکترها شبیه به صفحه روزنامه­‌ای به چشم می­‌آید که ستون­بندی شده است. آن سطح دریچه­‌هایی دارد که به بالا راه دارد و امکان رفت و آمد بازیگرها به سطح بالایی وجود دارد و اجرا در ادامه در سه سطح پیش می­رود. مسئله اجرا در ادامه، کلان سوژه روزنامه/رسانه می­‌شود که با آن سطح ساخته می­‌شود. در حقیقت روزنامه­‌ای که کارگردان در این اجرا می­‌سازد، به ایده «جامعه نمایش» و کالاشدگیِ انسان توسط رسانه­‌ها و جهت­‌دهی افکار عمومی علیه ایده­‌های چپ نزدیک می­‌شود. البته اجرا در مرزی پیش می­‌رود که اجازه نمی دهد این «ابر ایده­‌ها» خیلی برجسته شوند و مخاطب را وادار کنند که یک مخاطب جدی و عبوس باشد. سرخوشی تزریق شده به اجرا و مرز بازی بین تیپ و رئال و حتی فانتزی تمهیدی است که کارگردان برای این امر انتخاب کرده است. تمهیدات کارگردان در بازی گرفتن سهل و آسان ؛ جدیت قصه را بی­‌اثر می­‌کند و در نهایت آنچه در ذهن مخاطب ته نشین می­‌شود این است: دو روزنامه فیگارو و لوموند همیشه سر تیتر با هم رقابت دارند و منِ مخاطب هم دوست دارم از صندلی­‌ام بلند شوم و تیتر مورد نظر خودم را به این جهان پیشنهاد کنم.
بازی‌ها: با کمی تخفیف بازی‌ها یکدست است. تنها ادرس اشتباه در این میان، بازی بازیگر نقش سیبلو است. محوریت سیبلو و بازی متفاوتش این تصور را ایجاد می‌کند که نقش اصلی سیبلو است . اگر اسم اجرا، نکراسف نبود، قطعا این شائبه پیش نمی‌امد