خسته نباشید میگم به بازیگر این نمایش خانوم طراوت طیبی، واقعا کار سخت و دشواری هستش که مخاطب در یک تئاتر تک پرسوناز همراه بشه تا انتها و خسته نشه، باید صادقانه بگم این کار تماما درک شده لز جانب بازیگر این کار بود، هر لحظه و هر دیالوگ مفهوم حس درونی رو می رسوند به منه مخاطب، کارگردانی به نظرم میتونست خیلی بهتر باشه، چه از لحاظ سبک کار چه از لحاظ چیدمانی که میشد حتی بصری به مخاطب فضای بیشتر و چیدمان بهتری داد، در کل بسیار لذت برم و خسته نباشید