‏به خانه که برگشتی،
پایین دامن ابر و بادیِ زرد و سفیدت
گِلی شده بود
از پنجره بیرون را دیدم
بابونه‌های وحشی خانه را احاطه کرده‌ بودند.
تازه می‌فهمم
چرا گُل‌هایی که پشت گوشَت می‌گذاری
پژمرده نمی‌شوند.