سرگرم رویا و افکار خود،در موزه آرمیتاژ قدم می زدم.
ناگهان او را دیدم.
رو به روی نقاشی اتاق قرمز ایستاده بود.
یکی از آثار محصور کننده ی ماتیس...
مغلوب نقاشی شده بود.
همانند این بود که زنی که در تابلوی نقاشی بود،برای او قصه تعریف می کرد.
چند بار صدایش کردم اما نشنید
روی شانه هایش زدم که ناگهان با چهره ای مغضوب به سوی من بازگشت.
خون نقاشی،همانند رودی از چشمانش جاری شد!
انگار منتظر تلنگری بود...
کمی ... دیدن ادامه ›› طول کشید تا حالش رو به راه شود.
کنار تابلو نشستیم.
نظرش را جویا شدم
-این تابلو چه چیزی دارد که محو تماشای آن شدی؟
چند لحظه سکوت کرد،سپس با مکث پاسخ داد؛
-حزن خانواده ام!!
-قرمز را چگونه با حزن خود آمیختی؟
-تجربه
-اما حزن،قالبی سیاه به خود می گیرد
-اما سیاه برایم رنگی سیال است.
سیاه،تمامی رنگ ها را به چالش می کشد.
نخست آن ها را در آغوش گرفته و آن ها را محو خود می نماید...
سپس نوبت رنگ مخالف تا خودی نشان دهد.
آخرین بار،بنفش را به مبارزه دعوت نمود.
بنفشی در میان رنگ ها به رنگ سلطلنتی محبوب است،همانند طبقه ی کارگری با او برخورد کرد.
سبزی که با کاپیتالیسم،سری میان سر ها در آورده بود را به زیر کشید.
قرمز،هم دستیارش بود!!
موزه تعطیل شد...
دیالکتیک ما،به درازای سیاهی شب ادامه داشت و با قرمزی صبح به پایان خود نزدیک شد.
می پرسید که آیا طلوع خورشید،قرمز است؟
نمی دانم!
پاسخ آن را دوست دارم از زبان شما بشنوم...





نمایش متوسطی بود.
شروع ماجرا در نوع خود با توجه به شکل گیری آن در دکور و نور ها برایم جالب بود.
در میانه ی نمایش شاهد جملات و یا کلماتی بودیم که همانند یک تاپیک یا موضوع مطرح می شد و به حال خود رها می شد.
معمولا، هنگامی که نمایشی با دو هنرمند بر روی صحنه می آید،خواه یا ناخواه نمایش شمایلی پینگ پنگ گونه به خود می گیرد.
کش و قوسی که انتظار می رود روایت را در پیچ و تاب بازی هنرمندان با بهترین شکل به نمایش در آورد که متاسفانه شاهد همچین موضوعی نبودیم.
اما ناگفته نماند که جرقه های مفیدی در من ایجاد کرد!🙂
دکور دوست داشتنی و جالب توجهی بود.
انتخاب موسیقی بسیار عالی بود.
پیانو سونات ۱۴ بتهوون💜👌
خسته نباشید خدمت تک تک بزرگواران