گاهی هم نمایش هایی هستند که جهانِ کوچکِ خودشان را بی آلایش و بی ادعا و بی منت ارائه می دهند. نمایش هایی که در ارزیابی شان نمی توان عینک ریزبینی و کمال طلبی به چشم زد. ممکن است نه صحنه هایشان آن صحنه ی جادویی باشد و نه بازی ها، مسحور کننده ولی در آنها چیزی هست از جنس صمیمیت که وقتی که به دل نشسته باشد نه اینکه ایرادهایشان را نتوانی ببینی بلکه نمی خواهی ببینی. نمایشی حال خوب کن که خنداند ولی لوس نشد. نمایشی که قصه اش را با الهام از قصه ی نورا در کتاب اصلی مت هیگ از پشیمانی، از افسانه ی فرصتی دوباره، از معنای زندگی و پذیرش خویشتن بدون اینکه در دام شعارزدگی بیفتد یا خسته کننده شود گفت و تاثیرش را نیز کم یا زیاد گذاشت. طراحی ساعت سفر در زمان خیلی به جا و شکل ساده ی رفت و برگشت ها دوست داشتنی بود. اگر به یک گریز مفرح از روزمرگی در یک عصر بهاری نیاز دارید یک ساعت تون رو به استعدادهای بی پایانِ آقای شعبانپور و بازی گرم خانم فرجاد بسپارید.