تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
مجموعه تئاتر لبخند
تماشاخانه ملک
عمارت هما
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
تالار مولوی
تماشاخانه هیلاج
تالار هنر
تماشاخانه طهران
خانه نمایش دا
بلک باکس ایران مالSB > com/org | (HTTPS) localhost : 02:15:00
اخلاق و موقعیت:
نمیدونم تو کدوم یک از کتابهای میلان کوندرا بود که به یه جمله ای با همچین مضمونی برخوردم: "یکی از دلایلی که کسی رو نمی کُشم ... دیدن ادامه ›› اینه که از خون می ترسم یا نگران عواقب و محاکمه بعدش هستم! وگرنه به راحتی تو موقعیتهایی این کارو انجام میدادم."جمله ترسناکیه اما واقعیتِ گونه آدمی ه. شوپنهاور هم یه همچین نظری داره: اینکه کاری که در نظرمون وحشتناکه رو انجامش نمیدیم برتری برای ما نسبت به اونا نیست. پاش بیفته و تو موقعیتش قرار بگیریم هممون اون کارو میکنیم.
ارتباط تنگاتنگی بین داستان قابل تأمل نمایش قربانگاه و این مقدمه ی شاید اندکی مبالغه آمیز و بی رحمانه، وجود داره. تو نگاه سطحی تا اواسط نمایش به عنوان تماشاچی خودمونو جدا از آدمای توی داستان میبینیم اما هرچی جلوتر میره برامون ملموس تر میشه عملکرداشون. آدمای نمایش خیلی بیگانه با خودمون نبودن. واقع بین باشیم تو شرایط مشابه هممون همینطور عمل میکنیم. خودمون و آینده پیش رومون از هر چیزی مهم تر میشه. انتقادی به رفتاراشون نیست. (خطر لو رفتن داستان) حتی این شیشه ای که بعنوان جدا کننده ما و آسایشگاه سربازها بود شاید میخواست در گام اول این حسو بده که ما فقط بیینده های یک نمایش و به دور از هیاهو و رذالت های اخلاقی آدمهای توی داستانیم. اما در پایان هممون میبینیم کسی از بین ما تماشاچیا پا میشه و میره تو همون آسایشگاه که خودش مقصر اصلی ماجراست و دقیقا مشابه سایرین عمل میکنه!
اثر پیش رو چه از نظر ساختاری و چه از نظر محتوا پرباره. از نظر ساختاری دکور و شیوه اجرایی که رووش فکر شده، بازیها فوق العاده تأثیر گذار و یکدسته. داستان همراهت میکنه و تا پایان میخکوب رو صندلی نگهت میداره. هرچند استرس بعضی صحنه ها ممکنه نفس کشیدن و نشستن رو برات سخت کنه!
نمیدونم تو کدوم یک از کتابهای میلان کوندرا بود که به یه جمله ای با همچین مضمونی برخوردم: "یکی از دلایلی که کسی رو نمی کُشم ... دیدن ادامه ›› اینه که از خون می ترسم یا نگران عواقب و محاکمه بعدش هستم! وگرنه به راحتی تو موقعیتهایی این کارو انجام میدادم."جمله ترسناکیه اما واقعیتِ گونه آدمی ه. شوپنهاور هم یه همچین نظری داره: اینکه کاری که در نظرمون وحشتناکه رو انجامش نمیدیم برتری برای ما نسبت به اونا نیست. پاش بیفته و تو موقعیتش قرار بگیریم هممون اون کارو میکنیم.
ارتباط تنگاتنگی بین داستان قابل تأمل نمایش قربانگاه و این مقدمه ی شاید اندکی مبالغه آمیز و بی رحمانه، وجود داره. تو نگاه سطحی تا اواسط نمایش به عنوان تماشاچی خودمونو جدا از آدمای توی داستان میبینیم اما هرچی جلوتر میره برامون ملموس تر میشه عملکرداشون. آدمای نمایش خیلی بیگانه با خودمون نبودن. واقع بین باشیم تو شرایط مشابه هممون همینطور عمل میکنیم. خودمون و آینده پیش رومون از هر چیزی مهم تر میشه. انتقادی به رفتاراشون نیست. (خطر لو رفتن داستان) حتی این شیشه ای که بعنوان جدا کننده ما و آسایشگاه سربازها بود شاید میخواست در گام اول این حسو بده که ما فقط بیینده های یک نمایش و به دور از هیاهو و رذالت های اخلاقی آدمهای توی داستانیم. اما در پایان هممون میبینیم کسی از بین ما تماشاچیا پا میشه و میره تو همون آسایشگاه که خودش مقصر اصلی ماجراست و دقیقا مشابه سایرین عمل میکنه!
اثر پیش رو چه از نظر ساختاری و چه از نظر محتوا پرباره. از نظر ساختاری دکور و شیوه اجرایی که رووش فکر شده، بازیها فوق العاده تأثیر گذار و یکدسته. داستان همراهت میکنه و تا پایان میخکوب رو صندلی نگهت میداره. هرچند استرس بعضی صحنه ها ممکنه نفس کشیدن و نشستن رو برات سخت کنه!
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۸۷۹,۰۰۰ نفر
+۳۱,۷۹۰ برنامه
+۱۰,۹۷۱,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۵۲,۰۵۸ برگه
۹,۸۶۰ آلبوم
۵,۶۳۵ پادکست
