در خانه دراکولا چیزی فراتر از نمایش شخصیت‌های تاریخی در فضای فانتزی می‌بینیم؛ یک شوخیِ تلخ و عمیق با چهره‌های قدرت که در قالبی سرگرم‌کننده، پیچیدگی‌های خشونت و خودکامگی را برملا می‌کند. نمایش به‌خوبی از کمدی برای زهرخندهای تاریخی استفاده می‌کند و همین ترکیب، تماشاگر آگاه را درگیر می‌سازد.
اجرای آرش فلاحت‌پیشه با دقت در جزییات بدنی و گفتاری، یکی از ستون‌های اجرایی نمایش است. فرزاد حسنی، با کنترل و طنز خاص خودش، ریتم را نگه می‌دارد، در سکانس‌هایی، فضای گروتسک اثر را تشدید می‌کند، به شخصه نگاه خاص آقای حسنی به نقطه ای خاص در میان تماشاچی ها رو دوس داشتم. هماهنگی در میزانسن‌های جمعی، با وجود حجم بالای کاراکترها، ستودنی است و کارگردانی دقیق استاد صحرایی این آشفتگی بالقوه را به نظمی نمایشی بدل می‌کند.
اگرچه گاهی ریتم کند می‌شود یا شوخی‌ها تکراری به‌نظر می‌رسند، اما انسجام در طراحی فضا و جسارت در روایت، ضعف‌ها را جبران می‌کند. خانه دراکولا نه برای خندیدن، که برای قهقهه‌هایی است که در ته گلوی مخاطب می‌ماند.
محتوا و پیام ۸
اجرا و تکنیک ۹
نوآوری و خلاقیت ۸
تأثیرگذاری احساسی/فکری ۸
میانگین کل ۸.۲۵
...
پ.ن : پایان بندی استاد صحرایی بی نظیر بود و حس خوبی رو منتقل کردند.
بازی گربه ها (و بلک کت اختصاصا) جذاب و بی نقص بود
*** خدا قوت به همه