درود بر شما، ای کاش به عنوان مدعی هنر!تحمل شنیدن نظر مخالف و غیر همسو را هم داشتید، یکی از بارزترین نقاط ضعف نمایش، اتکای بیش از حد آن به طنزی سطحی و اغلب تکراری است. شوخی‌هایی که عمدتاً بر محور مسائل جنسی و حرکات موزون بی‌هدف شکل می‌گیرند، نه تنها کمکی به پیشبرد درام نمی‌کنند، بلکه در برخی موارد با دستمایه قرار دادن مسائل مربوط به هویت جنسی افراد، به‌ویژه "ترنس سکچوال"ها، خطوط قرمز اخلاقی را نیز نادیده می‌گیرند. این نوع از شوخی‌ها، که به نظر می‌رسد با هدف خنداندن به هر قیمتی طراحی شده‌اند و یادآور بداهه‌گویی‌های کم‌مایه در نمایش‌های روحوضی هستند، نه تنها فاقد ظرافت و عمق هستند، بلکه می‌توانند احساسات ناخوشایندی را در بین مخاطبان ایجاد کرده و به کلیشه‌سازی‌های نادرست دامن بزنند. همچنین، استفاده‌ی مکرر و بعضاً بی‌دلیل از لهجه‌های اقوام مختلف ایرانی صرفاً برای خنداندن مخاطب، در کنار رقص‌های بیش از حد و بدون منطق، از دیگر وجوه مشترک این نمایش با تئاترهای روحوضی بود که به جای ایجاد فضایی کمدی خلاقانه، بیشتر به تقلیدهای سطحی و کلیشه‌ای منجر می‌شد.

عزیز دل بنذه که اصلا مدعی نیستم. تحملم هم بالاست. شما بازهم از واژه هایی استفاده میکنی که نظر شخصیته. مثلا ترنس ها خطوط قرمز اخلاقی هستن؟ یا مسائل جنسی رو نمی دونم دقیقا به کجای نمایش اشاره میکنی؛ احساس ناخوشایند در مخاطب با لهجه ایجاد میشه؟ یکی از اهداف کمدی صرفا خنداندن هست نه چیز دیگه ای. اصلا اساس کمدی همینه مخاطبش رو میخندونه تا راحت تر حرفشو بزنه. کمدی بسیار سخت تر و حتی شاید شریف تر از ژانرهای دیگه است. نمایش روحوضی گونه ای از نمایش ایرانیه عزیر جان این نمایش هم بر اساس نمایش ایرانی اجرا میره. پس هدف مند این کار انجام شده. نمایش ایرانی نه کم مایه است نه کلیشه نه سطحی. گونه ای از نمایشه. خوبه که در موردش حرف میزنیم. ولی اگر من توصیه به مطالعه میکنم نشان از مدعی بودن من نیست چون اینا مبانیه. بدیهیات هنر نمایشه.

این اثر به جای پرداخت هنرمندانه به داستانی تاریخی، در دام طنز سطحی، شوخی‌های جنسی (ابا اشارات آزاردهنده به ترنس‌ها… جیغهای اروتیک شخصیت به ظاهر ترنس، شوخی های جنسی: "در من فرو کن!"، "فلان را بمال"…)، و استفاده‌ی ابزاری از لهجه‌های اقوام مختلف و رقص‌های بی‌هدف افتاده است؛ رویکردی که ناخواسته تداعی‌گر ویژگی‌های نمایش‌های روحوضی است. لازم به تاکید است که هدف از این مقایسه، توهین به سنت اصیل نمایش روحوضی ایرانی نیست که قطعاً مخاطبان و ارزش‌های خاص خود را دارد. بلکه منظور این است که نمایش "فین جین" عناصری از نمایش روحوضی را در پوشش یک تئاتر درام کمیک مدرن ارائه کرده بود، که این مسئله از نظر ساختاری و محتوایی با انتظارات مخاطب از یک اثر تئاتری متفاوت همخوانی نداشت.