زبان تصویری و فرم ذهن‌گرای اثر آگاهانه انتخاب شده است. نمایش‌نامه بیش از آنکه خطی یا قصه‌محور باشد، ساختاری تداعی‌گر دارد. برای من، مهم نیست مخاطب دقیقاً چه چیزی می‌فهمد، بلکه مهم است که «احساس» کند، دچار آشفتگی یا همدلی شود. آن غلیانی که در خود تجربه کرده، همان جایی‌ست که اثر کار خود را کرده است.