آنچه‌می‌تواند به لحاظ میدان‌دهی، جوان‌گرایی و حمایت از نسل جوان‌تر در نظر گرفت در حوزه‌ی بازی‌گری تحسین‌برانگیز است. اما چیزی که ایجاد قیاس و کنتراست زیاد میان سطح بازی‌ها با دیگر عناصر اجرایی که باعث جاذبه‌ و تحیر مخاطب شد طراحی‌های کارگردان اثر بود که ظاهراً در الگو‌های اساسی از سری اول اجرا در سال‌های گذشته تغییر چندانی نکرده!
البته باید خاطرنشان کرد که به همان نسبتِ سال‌های گذشته و با همان ظرفِ تئاتر و همین اجرا در مقایسه با حال حاضر ارائه‌ی اجراگران در خط مقدم(صحنه) آنچنان شباهتی به فضای اکسپرسیونیستی ندارد(با توجه با ماهیت پروژه). در صورتی که محمد مساوات اثری جهان شمول را طراحی کرده که به نظر می‌رسد همیشه با هر مونتاژی قابل ارائه باشد!