اولین‌بار بود که نمایشی از بهرام بیضایی رو روی صحنه می‌دیدم.
قبلا بعضی از فیلم‌ها و نمایشنامه‌های ایشون رو خونده بودم و همیشه با فضای خاص و فکرشون ارتباط می‌گرفتم.
اما این‌ اجرا با کارگردانی ساناز پوردشتی و مهدی وحیدروش و بازی دو بازیگر توانمند، با وجود اینکه لحظات درگیرکننده‌ای داشت به دلیل دیالوگ‌محور بودن و ریتم کند کار برای من که تماشاچی بار اول بودم باعث‌‌ شد بعضی جاها تمرکزم رو از دست بدم
احساس می‌کردم شاید میزانسن‌های متفاوت‌تر یا ریتم کمی تندتر‌کمک می‌کرد درگیرتر بمونم.
با این حال‌کلیت کار برام قابل احترام بود ، مخصوصا وفاداری کارگردان به متن و فضای بیضایی که از اول تا آخر حس می‌شد
و در ارتباط با نورپردازی بسیار هوشمندانه بود، به‌ویژه در صحنه‌ی پایانی که بندار تنها ایستاده بود و نور قرمز و گرم‌ فضای صحنه رو پر کرده بود ، هم‌خوانی نور و بازی اون لحظه برای من خیلی تاثیرگذار بود.❤️❤️