یک عاشقانه ی دهشتناک. روایتی از اسارت همیشگی انسان در زندان عشق و رنج و مرگ.
روی صحنه بردن نمایشی با مضامینی از تئاتر شقاوت، کار بسیار دشواری است. کاری که بسیاری از انجام آن بیم دارند و اساساً به سمت آن نمی روند. تعدد حضور بازیگران و پیچیدگی های اجرا در بیان مفاهیم نیز بر این دشواری می افزاید. برای من که اجرای دور اول این نمایش را نیز دیده بودم، اجرای این دور از منظر بازیگری، بازیگران به مثابه چرخ دنده های یک سیستم دائماً در حال کار با ابعاد و اشکال گوناگون ، که هر کدام به درستی در جای خود و به بهترین شکل ممکن در حال کار کردن بودند. هماهنگی بین آنها در حفظ ریتم و خط سیر داستان مثال زدنی بود. حلقه ی مفقوده ای که در دور اول اجرا ها کاملا به چشم می آمد. وسواس کارگردان ( که در عین حال در بازیگری او نیز مشهود است ) در هدایت بازیگران،‌ حتی در حالت های فرم، بدن و میمیک، از برگ برنده های این اجراست. تنها نکته ای که در مقایسه ی بین دو دور اجراها به چشم من می آمد، موضوع دکور است. برای من دکور دور اول اجراها باور پذیرتر و تاثیر گذار تر می نمود. در مجموع این اثر شایسته ی توجه و تعمق است.
با آرزوی موفقیت های روز افزون برای گروه اجرائی