از روزنامه‌ای که صبح پیچیده بود
دور نان سنگکی پلاسیده، تا تازه بماند
عصر...
از سطرهای منجمدش خون می‌چکید
و از میم‌های هر تیترش طنابی می‌لولید...
بر بهت چشم‌هایی معلق
که می‌دانستند چرا
بلد نبودند...
چای را با عسل، شیرین بنوشند

صمیم ع اسمعیلی