کودکی من،در گوشه ای از اتاق مشغول تماشای تئاتر سایه هاست.
سایه ها اشک می ریزند.
به درون خود کوچ کرده بودم.
آفتاب مرا متهم به دیدن کرده بود.
سنگینی دستور و اراده ی او...
بوی تعفن قدرت،کمی بلند تر از سایه های کشیده تر بود.
سایه های کشیده تر، تمام دیوار ها را پوشانده بودند.
هنگام غروب آفتاب،سایه ها در هم سُر می خوردند.
اتحاد گله ی گرگ ها...
گاهی سایه ها آنقدر بلند و کشیده بودند که حتی به حضورم شک می کردم.
به ... دیدن ادامه ›› حالتی بیمارگونه،اشک ها و لبخند های خود را می بلعیدم.
در جنگی نا تمام کودکی بی سر پناه و بی آشیانه ماند...



دیشب برای بار دوم به تماشای این اثر جذاب آمدم.
اما این بار داستان متفاوت بود.
بار نخست مجذوب بازی ایمان صیاد شدم و مرا به این نکته واداشت تا روایت را از زاویه ای دیگر دنبال کنم که شاید توجهی به آن نشده بود؛

« سایه ها »

روایتی دیگر برقرار بود.
خورشید و نور،روز را در خود می بلعند.
همه چیز از آنجایی آغاز می شود که سیاهی و تاریکی بر همه جا حاکم می شود.داستان و قصه ها شنیدنی تر می شود.
آخر میدانید،روز همانند ماسکی ست بر چهره ی ما...


همانند بار نخست گله ام بازی خانم الوند بود،با کمال احترام ای کاش راوی این نقش شخص دیگری بود...
خسته نباشید عرض میکنم خدمت بزرگواران🙏🌹