نمایش صفر پنج نه تنها در سبک مونولوگ بی نظیر و همراه بود بلکه برای من یادآوری دورانی هست که با فروغ همراه بودم،
در روز و شبهای سرد گذشته تنها شاعری بود که میتونستم با خوندن اشعارش حس زنانگی و زن بودن رو درک کنم،
فروغ برای من حرف و زبان داشت منو با دنیای سخت و زیبای زن آشنا کرد.
با گذر زمان ترجیح دادم اعتنا به این حس نداشته باشم اما وقتی به دیدن صفر پنج نشستم بارها و بارها این حس برای من زنده شد،
با شخصیت و نگاه پژمان به زندگی،با بی دفاعی و مظلومیت اون دختر،حتی با غم فرمانده ...
تمام شخصیت های داستان برای من یادآور لحظه های هستند که اکنون به آنها دچارم یا ازشون گذر کردم.
من بارها به نشستن این نمایش ساده نشستم و خواهم نشست هر دفعه گذشته و حال خودم را در آغوش میگیرم.
دنیایی که از فروغ جوانه زد با نمایش صفر پنج شکوفه داد...