نکته ی جالب برای من، انتخاب صحیح هر بازیگر برای نقش خودش بود، از لحاظ میمیک چهره، بیان و نحوه ی بازی،بنابراین به علت چینش درست بازیگرها برای نقشهایشان، کاراکتر ها اعم از آرام یا پر جنب و جوش، باورپذیر تر شده بودند، بازی شهروز دل افکار یک هیجان خاصی به ریتم نسبتا کند نمایش میداد و کار را تماشایی تر کرده بود به جهت نحوه ی بازی و نوع کاراکترش، اگر متن با حوصله ی بیشتری بازنویسی میشد طبعا کار پخته تری حاصل میشد، ممکن است سلیقه ایی باشد ولی مثلا من ترجیح میدادم اون خانم و آقایی که اینهمه در موردشون صحبت میشد برای لحظاتی نشان داده شوند، طراحی صحنه و موزیک (خواننده و نوازنده) عالی بودند و در خدمت موضوع نمایش... (نمایش نسبتا مشابه از لحاظ مضمونی مثل نمایش مهمانی شام با وجود برخی کاستی ها از این نمایش بهتر بود)