خسته نباشید به همه ی عوامل.
خوشحالم نمایشی دیدم ،که فارغ از شرم،کشمکش های درونی و بین فردی رو در روابط نشون میده.
درگیری ها، غرایز و نیاز
... دیدن ادامه ››
های عمیق انسانی،که انسان به علت بیماری های ذهنی و روانی،قادر به طرف کردن شون به صورت طبیعی و نرمال نمیشه و به صورت مریض گونه، مازوخیسمی و سادیسمی بروز پیدا میکنه،چه در رابطه ی که انسان با خودش داره، چه دوستش و چه معشوقش.
طراحی لباس خوب بود ، به جز کفش ونس کاراکتر ایرج که که باورپذیری نقش رو کم می کرد و توی ذوق می زد.
نورپردازی عالی.
بازی امین اسفندیار رو اولین بار بود می دیدم،بسیار باور پذیر بود.
در بازی کاراکتر زن بیشتر استیصال و درماندگی مشاهده می شد تا سلطه و خشونتی که بهش نسبت داده می شد.
چیزی که خیلی متوجه اش نمی شدم،نقشی بود که نورآرش چارلی عزیز داشت،متوجه نمیشدم که آیا راوی داستان هست یا کارگردان، یا حتی نماد چه چیزی می تونه باشه و همین طور اجرا گران عزیز.
قسمت های شکنجه های ایرج،یک بار دیگه من رو حیرت زده کرد از بازیگری ایمان صیاد برهانی که مثلش نیست.
در کل نمایش امکان جاافتادن و پخته شدن بیشتری رو داره!
در نهایت هم تبریک به کارگردان برای جسارت در به تصویر کشیدن موضوعی مهم،که بسیار کم این چنین مطرح میشه.