چقدر نظرات متفاوت هست. من به شخصه لذت بردم که برای لباس آندره حساسیت بیشتری به خرج داده و به جزییات اهمیت داده بودند. بالاخره من تماشاگر باید با وارد شدن آندره به صحنه متوجه بشم که این فرد تا حالا به چنین مهمانی هایی نرفته. اهمیت طنز بصری رو نمیشه نادیده گرفت. همان طور که در خلل اجرا آندره میگه من این لباس رو قرض گرفتم. آندره ظاهراً در تلاشه که مثل یک مرد جاافتاده، رسمی، و شایسته ظاهر بشه (لباس رسمی)، اما کفش کتانی نشون می‌ده که اون هنوز در درونش بلاتکلیف، راحت‌طلب یا حتی نابالغ است. این عدم هماهنگی بین لباس و کفش، استعاره‌ای از همون تضاد درونی آندره‌ست و قطعاً اگر تیپ و استایل آندره ناخوشایند، مضحک و غیرعادی هست یعنی طراح لباس کارش درست بوده و تونسته با انتخاب استایل مناسب طنز بصری نمایش رو پررنگ کنه.

طراحی لباس :))))
بسی خندیدم
لباس اون خانومه انگار از وسط تهران سال ۱۴۰۴ آورده بودن
گریم هم نداشت آرایش ۱۴۰۴ تهران رو داشت
این همه نکات گفتی رو کاش عوامل این تئاتر مضحک داشتن

به نظرم لباس خانم ها می تونست بهتر باشه. لباس آقایان مناسب بود و همان طور که گفتم انتخاب کفش کتانی برای شخصیت آندره هوشمندانه بود. و به عنوان فردی که تخصصی در زمینه طراحی لباس ندارم میگم که شاید به دلیل محدودیت ها و مسائلی از این قبیل نمی تونستن انتخاب بهتری داشته باشن. یک نکته کلی رو هم بگم که در نمایشنامه «مهمانی شام» نیل سایمون به هیچ وجه به زمان و برهه تاریخی اشاره نکرده و این مسئله دست کارگردان و سایر عوامل نمایش رو در امروزی کردن نمایش بازمیذاره و مخاطب راحت تر با نمایش ارتباط برقرار می‌کنه. اینم در نظر بگیرید که نمایش «مهمانی شام» رو نمیشه گفت نمایش مضحک. بلکه در دسته ی کمدی-درام با ظرافت های روانشناختی قرار میگیره.