به نظر من، نمایش «جگر هندی» نمایشی سرگم‌کننده و
نمونه‌ای از کمدی مبتنی اکلکتیسیزم (گزینش درآمیزی) است . این نمایش شادمانه از «پندنامه» سعدی شیرین‌سخن الهام گرفته و به ترکیبی تامل برانگیز از فرایند فاصله‌گذاری در تئاتر روایی با پایانی خوش به اتمام می‌رسد. در صحنه‌ی آخر، به‌طور غافلگیرکننده‌ای و درست در لحظه‌ای که تماشاگر نمی‌خواهد سرِ جوان بر باد برود، سعدی از همان دنیای کمدی وارد می‌شود و تماشاگر را به شکلی صمیمانه و بی‌واسطه درگیر تصمیم‌گیری درباره‌ی پایان نمایش می‌کند.

برای دوست و همکار عزیزم دکتر رحمت امینی و تمامی دست‌اندرکاران نمایش «جگر هندی»، آرزوی موفقیت و درخشش در این مسیر هنری دارم.

با تشکر،

دکتر فریده علیزاده
استادیار دانشگاه