دیشب پنجشنبه، ۲۳ اسفند، به کنسرت-نمایش نمایش "ژن زامبی" نشستم.

تک سلولی‌های ریاضی‌ندان، غیرمنطقی و با مزه...

یک داستان کوتاه و معمولی با جلوه‌های زیبا و تکنیک‌های جالب و خنده دار. جزییات زیادی از جنس حرکت و صوت روی شصخیت‌ها سوار شد و همچنان بازیگرا مسلط به این جزییات بودند.

تلفیق کردن سخته. معمولا حفظ ارزش تمام سبک‌ها وقتی سبک‌ها زیاد میشه خیلی سخت میشه. ترجیح میدم تئاتری ببینم که در یک سبک خودش خیلی با کیفیت باشه. دیالوگ این نمایش خیلی طنز و با کیفیت بود. موسیقی فوق العاده هیجان برانگیزه و متناسب با احساسات هر صحنه بود (مخصوصا درامز). مضمون داستان آدمو آنچنان که انتظار داشتم به فکر فرو نمی‌برد. دکور و لباس و گریم هم خیلی خیلی جای کار داشت.

مرسی از همه
لذت بردم