این نمایش نقاط قوت زیادی دارد. از سوژه عالی و پرداختن به مقوله عشق و چالش‌های ابراز آن بگیر تا تورق برگه هایی از ادبیات و تاریخ این مملکت. کارگردانی سنجیده و بازیهای خوب و روان که البته در اجراهای پایانی هم قابل انتظار بود. خلاقیت های متنی که نشون میده چقدر فکر و وسواس به خرج داده شده لذت بخش است. همچنین تلاش در جهت ایجاد فضایی شاد و صمیمی برای مخاطب قابل تقدیر است.
اما متاسفانه نکته منفی هم کم نداشت. ریشه همه نکات منفی نمایش در پیشروی بیش از اندازه کمدی به اثری است که می بایست ملودرام باشد. در واقع طنز و طنازی از چاشنی بودن، به خود خورش تبدیل شد! باب لوث شدن موضوع از لحظه ای که اعلام شد یواشکی میتونید فیلم بگیرید شروع شد و به دنبال آن تاکیدات غیرلازم در مورد همخوانی خواننده ها و موارد دیگر. کار به جایی رسید که کم مانده بود متن جدیدی از دیالوگ بین تماشاچیان و گرداننده صحنه از دل ماجرا بیرون بزند و نام نمایش، به "بی نام و امیر" تغییر کند! قطع شدن مکرر دیالوگ های اثر درست در لحظه ای که مخاطب می توانست با اثر ارتباط برقرار کند تمام رشته های متن را پنبه کرد. مشخص بود همین موضوع تمرکز بازیگران را هم بهم زده بود و احساس می‌شد در دقایقی، کار را جدی نگرفته اند. صدای همهمه و یواشکی گروه موسیقی که از پشت شنیده می‌شد هم دلیل دیگری بر این مدعاست. کلیشه رقص و آواز زنانه (مازاد بر نیاز متن) و شوخی های جنسی و سیاسی اضافی که صرفا هدفش شاد کردن مخاطب است و بس، مانند بسیاری دیگر از آثار این روزهای نمایش ما، گریبان این اثر را هم در ارائه نسخه ای ضعیف از هنر نمایش گرفت. جان کلام را در حین اجرای نمایش، امیرخان به گروه موسیقی گفت اما کو گوش شنوا؟! "تئاتر است و لحظه های غم و اندوه دارد ولی شما همیشه شادید!"
با این همه اگر به سبک ایرج، بخوام با ترجیع بند" نمایش را من دیدم تو نبین!" ختم کنم بی انصافیه! من دیدم، تو هم ببین!