یادداشتی بر تئاتر "هفت روز نخست"
.
قلم هر جا به نگارش در می آید، اثری خلق می شود که با خود معانی بسیاری به همراه دارد. و هنرمندان می کوشند تا با تکیه بر دانش و توانایی های خود، آن معانی را به مخاطبینشان منتقل کنند. و آنچه در این راه، هنرمند را به مقصودش می رساند، آگاهی تمام و کمال بر آنچه هست که ارائه می کند.
نمایش "هفت روز نخست"، از آن دست داستان هایی ست که مخاطب نسبت به داستان آن آگاهی دارد و این مساله کار گروه اجرایی را سخت تر می کند. پس بدنبال دیدن روایتی متفاوت، پا به سالن می گذارد، تا قصه ای را که می شناسد، از زاویه جدیدی تماشا کند.
نویسنده در طرح مساله سعی دارد تا با تکیه بر فرمالسیم، برداشت خود از داستان آفرینش را به گونه ای دیداری به مخاطب نمایش دهد و گروه کارگردانی نیز در همین راستا دست به خلق حرکات نمایشی فرمالیستی می زند، تا به نوعی، تصویری مختص به روایت ذهنی خودش را از داستان آفرینش به مخاطب نمایش دهد. و گروه بازیگران نمایش، طبق آنچه برایشان طراحی شده، در خدمت اثر پا بر صحنه می گذارند. یعنی همانند تئاتر قصه گو و روایت گر (از نوع رئالیسم و ناتورالیسم) توانایی ایجاد موقعیت های خلاقانه توسط بازیگران را نداریم. در واقع در این نمایش، بازیگر مکانیزمی از همان فرمالیستی ست که گروه کارگردانی طراحی کرده. پس جای خورده گیری از بازیگران نمایش نیست. و آنچه در معقوله نقد این نمایش می توان بدان پرداخت، کیفیت طراحی حرکات و نوع روایت قصه ی آشنای ماست.
به عقیده من، گروه ... دیدن ادامه ›› دانشجویی این نمایش در ارائه یک اثر آبرومند، با توجه به سبقه و تجربه، موفق بودند و کارشان قابل تحسین و توجه می باشد، و امید می رود که با کسب تجربه های بیشتر، آثار بعدی شان در درجه کیفی بالاتری به مخاطب تئاتر ارائه گردد. این اثر به عقیده من دو بازیگر درخشان در خدمت کار داشت که این بدان معنی نیست که باقی بازیگران ارائه نکوئی نداشته اند، بلکه آن دو بازیگر، بیش از دیگران در ارائه آنچه کارگردان می خواست موفق بودند. اما بر کارگردانی اثر نقدهایی وارد است که مجال آن در این اندک مطلب نمی گنجد. بخصوص در طراحی صحنه که گاهی لحظات در نمایش، جایگذاری بازیگران، مانع از دید خوب و تمام و کمال تماشاگران انتهای سالن می شد. اما موسیقی در خدمت اثر بود و انتخاب درستی برای این اجرا بود که به بازیگران نمایش نیز جهت می داد. همچنین نورها بجز یکی دو مورد کاملا در اختیار بودند و فضا سازی خوبی به مخاطب ارائه می کردند. اگر من بجای کارگردان نمایش بودم، هیچ وقت از دودزای مصنوعی برای این نمایش استفاده نمی کردم. چرا که کلام و حرکات به قدر کفایت ما را در فضای نمایش حفظ می کردند. همچنین نقد کوچکی بر متن این اثر که نوشته دوست دیرینه و ارزشمند من، جناب رضا جاویدی می باشد وارد است. و آن اینکه، مگر نمی گوییم هنرهای دراماتیک؟ جای درام در این نمایش بسیار خالی ست...
در پایان ضمن تقدیر از تمامی اعضای این اثر زیبا، مخاطبین تئاتر را دعوت می کنم تا در روز 24 اسفند، حتما از این نمایش دلچسب دیدن کنند و از تئاتر و تئاتری های جوان نیز حمایت کنند. "هفت روز نخست" نمایش دیداری ارزشمندی بود و از تماشای آن لذت بردم.
.
1403/12/10
صالح خواجه