همواره یکی از حسرت هایم ندیدن بی پدر و خانواده بود. باعثش در ابتدا بازخورد ها و در ادامه کارهای بعدی محمد مساوات بود تا اینکه چند وقتِ پیش نمایشنامه ی هر دو منتشر شد... حسرتم به جا بود. دو متنِ درجه یک که لطفِ بزرگی بود خواندنش و کارگردانیش که ذهنم بر عهده داشت. میشد تصور کرد که این سوژه و متن خلاقانه در اجرا چه شاهکاری بوده است (خصوصا بی پدر) و اما خبری که میخواستم. اجرای مجددِ بی پدر و خانواده. با شوق فراوان به تماشای ۲ اثرِ آقای نابغه نشستم.

خانواده حیرت انگیز است. لحظه ای پلک زدن مهیا نیست. هر چه که باید، رعایت شده برای انتقال حس و مفهوم. گریم، طراحی لباس، صحنه‌ و .... همه چیز اتحاد عجیبی دارند. توجه به جزییات در بالاترین حد ممکن است. حتی سوتِ آهنگینِ تغییرِ صحنه به یادم مانده. تکه‌کلام ها؛ تکرارِ حروف پدر، نه ی آهنگینِ مادر و... قطعات مهمی برای کلِ به یاد ماندنی است. در فعل؛ هیچ حرکتِ اضافی وجود ندارد. هر عملی بارِ معنایی خود را دارد و بازیگران به بهترین شکل، بدون اضافه کاری و خودنمایی به اجرایش گذاشتند.

کدام معنا؟ خانواده به تئاتری ترین زبانِ ممکن و به دور از سخنرانی های از مد افتاده ی شعارگونه از گم شدگی و گسست میگوید. از بیگانه شدن با ... دیدن ادامه ›› واقعیت ها. از حصاری که خانواده با باور های غلط و خیال پردازی ها دور خود میکشد و زندانی با اسم رمز جهل برای خود دست و پا میکند. خانواده از تنبیهِ کارِ نکرده، از شنای اجباری و از شعار های تو خالی میگوید. از نپذیرفتن واقعیت که در نهایت منجر به سقوط و تباهی میشود. مساوات همه ی این مفاهیم را هنرمندانه و هوشمندانه بیان میکند.

از بی پدر هم جدا باید گفت اما خانواده بر خلاف انتظارم و دلبستگیم به متن ها، از بی پدر عزیز تر بود و بالاتر ایستاد. خانواده سر راست تر، خوش انرژی تر و دلنشین تر است. بی پدر در متن قوی تر از اجرا بود. در نهایت اما هر دو اجرا تاثیر گذار، شگفت آور و جنون آمیزند. دو اجرایی که اگر ده سالِ دیگر مجدد به روی صحنه بروند، باز هم زنده، گویا و تکان دهنده اند. سالنِ یکِ مجموعه تئاتر لبخند این شب ها میزبانِ جنون است.