استفاده از فرمول های ثابت شده مختص برند های بزرگ و شرکت های سهامی عام که توش سود کوتاه مدت در اولویته نیست! بلکه در هنر و تئاتر ایرانی هم وجود داره.

ماهرخ تمام مزیت های فین جین رو به ارث برده، جرئت شوخی با بزرگان و موضوعات حساس، شکستن دیوار چهارم، موسیقی عالی و تاثیرگذار، بازی و مهمتر کارگردانی خیلی عالی و ... ولی در کنار این مزیت ها، یک حس بدی از تکراری بودن اثر هم به مخاطبانی که فین جین رو دیده باشند ممکنه دست بده. شاید قصد کارگردان اصلاح مواردی در فین جین بوده ولی بجای اصلاح به شخصه حس کردم که با نوعی از "re-skin" اثر مواجه هستم. انگار که وسیله ای که قبلا داشتم رو خریدم ولی ایندفعه رنگش متفاوته.
البته انکار نمیکنم که دیدن عطار و نظامی و خیام اون هم به این اغراق بسیار لذت بردم. ( اگرچه با برداشت کارگردان از خیام به این صورت موافق نیستم )

در کل امیدوارم آثار بعدی کارگردان تفاوتی محسوس تری با آثار قبلی داشته باشند ولی در هرصورت به کسانی که فین جین رو دیدن یا ندیدن، توصیه میکنم حتما سراغ این اثر هم بروند.