همه ما میدانیم که تئاتر، هنر انسان ساز، فرهنگ ساز و اندیشه ورز است که اعتقادات، رسوم و عادتهای یک جامعه را به چالش میکشد و چه بسا افکار مردمان آنها را به سالیانی جلوتر از زمانه خود پرتاب میکند. متأسفانه امروز، در صحنه تئاتر ایران، کمتر نمایشی با چنین مشخصه ای میبینیم. اما امشب با دیدن نمایش «خانه عروسک-قسمت دوم» آنچه میدانستیم عینیت یافت. این نمایش نسخه همه فهمی برای بیماری کهنه و ریشه دار جامعه ایران میپیچد. بیماری مهلکی که بلای جان جامعه خسته ایران شده است. فقدان فرهنگ گفتگو!
از این روست که اصرار دارم این نمایش، نمایشی است فرهنگ ساز. به نظر من بزرگترین پیام نمایش، دعوت مخاطب به گفتگو است. اینکه باید بنشینیم پشت یک میز و با هم گفتگو کنیم، استدلال کنیم، توضیح دهیم، تشریح کنیم و آشکار کنیم آنچه در ذهن میپروراندیم. هر چند این میز، میز طویلی باشد که فاصله بین آدمهای پشت آن به ظاهر ۱۵ قدم اما در باطن ۱۵ سال و یا حتی... چه بسا... ۱۵۰۰ سال باشد. بیشتر و پیشتر از آنکه عملی انجام دهیم باید نشست و حرف زد.
نمایش سیلی محکمی است بر صورت مخاطبی که بخشی از جامعه خودرأی، خود محور و خود محق پندار است تا بداند حداقل نتیجه گفتگو این است که پس از آن، چیزی که بین طرفین گفتگو باقی میماند چیزی غیر از جنس نفرت خواهد بود.
در این نمایش آنچه نظر مرا به خود جلب کرد قدرت و توان بازیگران در برقراری دیالوگهای جاندار و تعاملاتی باورپذیر بود. وسوسه شدم تا نمایشنامه ... دیدن ادامه ›› آن را تهیه کنم تا بار دیگر، اما اینبار عمیق تر از امشب، به پای دیالوگهای آن بنشینم. در کل این نمایش با سلیقه بنده هم راستا بود و از آن حظ بسیار بردم.
دستمریزاد میگویم به همه عوامل ساخت این نمایش شریف.