میترا شجاعی عزیزرو از تئاتر شازده کوچولو میشناختم... اصلا علت خریدن بلیط این تئاتر به خاطر دوباره دیدن هنرنمایی ایشون رو صحنه بود... تمام لحظاتی که ایشون رو صحنه بودند اصلا دلم نمیخواست پلک بزنمو محو بازیشون بودم... موقعی که تو نمایش داشت از گاوش خداحافظی میکرد تو دید من نبود(ببشتر داشتم کله یه تماشاگر رو میدیدم) وقتی پاشد و من دیدم تو اون چند ثانیه صورتش پر از اشک شده بیشتر به هنر و تواناییش ایمان آوردم... خلاصه اینکه خانم شجاعی عزیزم اسم شما رو تو هر تئاتری ببینم با کلی ذوق و عشق به دیدنتون میام.
من دخترم رو زیاد تئاتر میبرم اما سالن گوشه تو فرهنگسرای نیاوران عین سالن فرهنگسرای فردوس تو ذهنم برای همیشه خط خورد و من اصلادلم نمیخواد دیگه اینجا تئاتر ببینم... سالن فقط تو ردیف اول و نهایتا دوم دید خوب به صحنه داره و بقیه ردیف ها بیشتر کله تماشاگر ها دیده میشه تا بازیگرها... دو ردیف اول در اختیار سالنه که فقط اجازه میده بچه های کوچیکتر بشیند اما هیچ نظم و قانونی نداره... حداقل میشه به جثه بچه ها نگاه کرد بعد بهشون صندلی داد