خیلی خوشحالم که فرم سنتی و محافظه‌کارانه ی تیاتر کم کم در حال شکسته شدن هستش(در حال رشد و تکثیر و عجین شدن با فرهنگ حتی خیابانی خودمون هست!) و اجراهایی از این دست که اتفاقاً خاستگاهی داره که به شرایط امروز هم بی ربط نیست و داره سعی می‌کنه نوری رو از تاریکی منفعلانه هنر چندسال اخیر بازتاب می‌کنه!
البته شرایط سالن جدید و تک اجرا بودن و دکور و تجهیزات صدا و... هم بی تاثیر نبود ، چیزی که تیاترای جدید متاسفانه نمیتونن یا نمی‌خوان داشته باشند.
هرچند ضعف هایی وجود داشت و نا هماهنگی هایی بعضاً عجیب و نازیبا که توی صورت سیلی میزد که برای این فرم اجرا جالب نیست، ولی جوهره ی کار تمام این هارو از بین برد .
در نهایت لذت ببرید از این اجرا و دنبال فلسفیدن نباشید که آفت ذهنتون میشه برای این کار و در کنار لذت بردن از فرم اجرا به برداشت شخصی خودتون اعتماد کنید .
در هر صورت این کار و کمدی الهی خیلی حال دل منو خوب کرد.