این دومین نمایش تئاتری بود که از آقای تفتی میدیدم.
اجرا، فن بیان و شیوایی کلام ایشون واقعا تاثیر گذار و عالی و حرفه ایه و باید به ایشون تبریک گفت.
حقیقتا نوع نگاه متفاوت ایشون به ادبیات کهن ایران قابل ستایشه . اینکه میتونن با کمک اشعار بزرگان ادب فارسی و تلفیقش با موسیقی سنتی ایرانی، ذهن مخاطب رو اینطور به چالش بکشن و اثری بی نظیر مثل نمایش مجنون آن لیلی و اثر خاص و متفاوتی مثل درد نوشان به بیننده عرضه کنند که تا این حد بتونه در جان و روح و فکر مخاطب رخنه کنه نشان از نبوغ سرشار ایشون داره.
برای من تماشای این نمایش به مثابه نگاهی نو به اشعار سعدی بزرگ و نزدیکی هر چه بیشتر به اشعار ایشون برای رهایی از ترس ها و اندوها شد.
همه چیز در نمایش خوب بود فقط خواننده محترم چندجایی فالش خوانی داشتند و گاهی تحریرهاشون از ظرافت لازم برخوردار نبود. ضمنا من به عنوان شنونده احساس کردم جای صدای ظریف و پر کرشمه سه تار بین سازها خالیه شاید اگه بود بیشتر به دلم می‌نشست.
ولی دست تک تک عوامل درد نکنه
لذت بردیم و استفاده کردیم و یاد گرفتیم.