درود🌹پیشتر از استاد ایوب آقاخانی،«آواز از دورترین کرانه ی مه آلود زمین» رو از «زیر نور موضعی-مجموعه نمایشنامه های دهه ی ۸۰»خوانده بودم که نگاهی به اسطوره ادیپ داشت.متنی به غایت ستودنیست و اندیشه ای ژرف و نگاهی دقیق و در خور می طلبه.نمایش «ترانه های تب»بر گرفته از این متنه.قلم ایشان همواره برام مسحور کننده بوده به خصوص این نمایشنامه ی ستایش برانگیز.
بنظرم صحنه در راستای محتوا و کلام ژرف نمایشنامه طراحی شده بود و ساده و چشم نواز می نمود.موسیقی متن با استفاده از سازهای کوبه ای و...فضاسازی هماهنگی با پرفومنس ها داشت...
انتخاب بازیگر ها از سوی کارگردان بسیار خردمندانه بود و کاملا فضا رو درک کرده بودند و در اون غوطه ور بودند به خصوص محسن بهرامی که در صحنه خوش درخشید
حضور افرادی چون استاد ایوب آقاخانی رو باید در این مملکت غنیمت شمرد اما چه می شود کرد که «در سرزمینی که خرد را سودی نیست،خردمندی دردیست.نفرین به تقدیر شوم من و سرزمینم که مرا چنین خواست و سرزمینم را چنین»
سپاس🍁