نمایشی که دارای جلوه های بصری زیبایست که فقط در خدمت زیبایی شناسیست نه محتوا. نمایش دارای دیالوگ گویی‌های یکنواخت پر از فریاد است که مفهوم نیستند. در طول نمایش با متنی گنگ و نامشخص سر و کار دارید. ساده بگویم اگر گوشهایتان را بگیرید و فقط نگاه کنید لذت میبرید و اگر چشمانتان را ببندید و فقط گوش دهید عذاب میکشید از فریادهایی که نمیفهمید چیست. یک پارادوکس در دیدن و شنیدن این نمایش در جریان است.
و البته با شروعی شعار زده مواجه خواهیم شد. و نکته دیگر حرکتهای بیش از حد تمرکز را می‌گرفت.
و در نهایت بیست بازیگر‌ کور بر روی صحنه که فریاد میزدند بیشتر شبیه کرها بودند چون ظاهراً فریاد میزدند تا بهتر بشنوند. و در شهر کورها ما باید بیشتر به صدا بپردازیم نه تصویرها درست برعکس این نمایش.