من نمیخوام درباره وفاداری به داستان حرف بزنم یا درباره داستایفسکی. که همه نظرات موافق و منتقدانه شون رو ثبت میکنم.
میخوام درباره آداب تئاتر رفتن و دیدن حرف بزنم. که چقدر دلم تنگ شده بود براش. برای قدم گذاشتن توی سالنی که اتمسفر نمایش رو توی خودش داره. چند نفر در نهایت آرامش و سکوت تماشاچیا رو راهنمایی میکنن. و طراحی صحنه، طراحی نور، صدا، لباس،…
رورانس خوب. و در پایان… اگر کسی فیلمبرداری کرده بود محترمانه ازش میخواستن فیلم رو پاک کنه.
چقدر دلتنگ یک آداب تئاتری بودم. چقدر خوبه تئاتریها هنوز هم اصرار کنن به حفظ این آداب.