من شخصا این مدل دیالوگ‌های رفت و برگشتی دو پهلو و سریع رو دوست دارم و بنظرم به خوبی در این کار ازش استفاده شده بود.
موسیقی (بجز اجرای سه تار که نوازنده محترم از سه تار به جای گیتار استفاده میکردند) رو به شدت دوست داشتم و مشخصا کلاس کاری جناب عبدی در آواها و تنظیم مشخص بود.

فارغ از این‌ها خیلی با دکور پر طمطراق کار ارتباطی نگرفتم اما در مجموع نمایش دو لایه‌ی خوبی رو شاهد هستیم که نویسنده و کارگردان از بیان لایه‌ی زیرین و عمیق‌تر کار فراری نیستند و رسا حرف میزنن به شرطی که مخاطب بین صدای خنده‌ی حضار محترم که انگار انتظار دارن به واسطه حضور هومن برق نورد با یک کار کمدی صرف روبرو بشن، بتونه تمرکزش رو حفظ کنه و دیالوگ‌ها رو واکاوی کنه