در غروب آدینه‌ها
بی چتر ایستاده‌ام
زیر بغض‌های متراکمت
شانه خم کرده‌ام
ببار ابر تنهای من!
من کوه درد نیستم
اما...
بیابانی از حسرتم که
همیشه خار پرورانده‌ام
درون سینه‌ی زخمی‌ام

صمیم ع اسمعیلی