نمایش شیزوفرنی اثری از حامد رحیمی نصر اثری پست‌مدرنیسم گونه که در نوشتار اولیه خالق نمایشنامه حداقل به پست‌مدرنیسم و بندهایی از آن وفادار بوده است که این را مشخصا از کلیت اجرا ما می‌فهمیم که مهمترین آن کولاژ یا برچسب گذاری است که با ورود شخصیت‌هایی از دل تاریخ این مشخص می‌شود . اما در اجرا این اثر از پست‌مدرنیسم دور می‌شود و حتی لحظاتی ما با این طرف هستیم که با یک تئاتر آزاد روبرو می‌شویم که صرفا برای خنده است . من به عنوان یک تهیه‌کننده در یک سالن خصوصی این حق را دارم که به بازخورد مالی نگاه داشته باشم . تهیه‌کنندگانی که این روزا در تئاتر فقط به این موضوع فکر می‌کنند و شاید من هم در چنین روزی چنین نگاهی داشته باشم . بازیگران اثر چاره‌ای جز این نداشته‌اند در اکثر اوقات برای آوردن مخاطب به سالن دست به شوخی‌ بزنند که گاهی نیز اروتیک می‌شود و این به همون متن اثر کاملا ضربه زده است . غفارمنش و رازانی در بازیگری مجبور به این شده‌اند که تماشاگر را با این شوخی‌ها به سالن بکشند . بازی معلم مدرسه ( مرجان آقانوری ) که جایزه بخش بین‌الملل فجر را نیز گرفته‌اند به اندازه و یک تیپ کامل از قشر معلم مدرسه را ارائه می‌دهد و مرجان آقانوری در این ارائه موفق است . اما جدای از مباحث کارگردانی آقای رحیمی نصر در انتهای نمایش مشخص می‌شود که دنیای اثر چگونه پست‌مدرنیسم بوده است و این را از بازی درست و بجای آقای رحیمی نصر می‌فهمیم که از نوع بازی‌های انفجاری است که در تئاتر امروز خیلی کم شده است . من تماشاچی از لحظه ورود کارگردان اثر که بازیگر اثر می‌شود هم با بازی درست روبرو هستم هم با این که این نوشته و این اجرا اندیشمند بوده است اما متاسفانه نگاه اقتصادی ما رو وادار به شوخی کرده است هر چند که یکی از مولفه‌های پست مدرن باز به استهزا کشیدن است . در نهایت از دیگر لحظات خوب این نمایش نمی‌شود به گروه موسیقی توجه نکرد نمی‌شود به ورود بازیگران تازه‌کار توجه نکرد که درست وظایف خود را انجام می‌دهند . به امید موفقیت‌های بیشتر و حال خوب تئاتر و بچه‌های تئاتر و مردم ایرانم و خسته‌ نباشید به گروه نمایش شیزوفرنی .