این نمایش هم خوب بود و در بعضی جاها نیازمند کار بیشتر. اما می توان به جرات اعلام کرد که ارزش دیدن و وقت گذاشتن را دارد. در بدو ورود مامور اعدام که با نگاهش واقعا آدم را می ترساند، با صدای زنگوله ای که زیر پر شنلش مخفی کرده بود و آن نچ نچ گفتن ترسناکش حسابی مخاطب را با خودش همراه کرده بود. صحنه اعدام و آن بازی بی نظیر دختربچه که مدام می خواست به سمت پدرش برود آن چنان تکان دهنده بود که می توانم ادعا کنم اشک همه سالن را جاری کرد. و برترین پرده نمایش جایی بود که بهنام شرفی گفت بیداری مرض بدی است، دعا می کنم همگی به آن مبتلا شوید. در پایان خسته نباشید می گویم به همه عوامل این نمایش. ممنون که هنوز هم تاترهایی را روی صحنه می برید که می توان به تماشای آن نشست و پشیمان نشد.