سلام و خدا قوت
نمایش خوبی بود داستان روان و نقش آفرینی بازیگران به خصوص شخصیت (پرپر) بسیار دلنشین بود.
نظر شخصی من این است که کار سراسر تلخ بود و کاش کمی هم حرفایی یا خنده های کوچکی از جنس قند از مخاطب می گرفت و این کام صد در صد تلخ را اندازه ی حبه قندی شیرین می کرد.
سالن فضای مناسبی چه از نظر صندلی چه از نظر تهویه نداشت.امیدوارم سالن مناسب تری را برای اجراهای بعد اختصاص دهند.
دیالوگ ها:
آدم ها به اندازه غم هاشون پیر می شن نه سن شون.
ما خانوادگی توو DNA مون ژن افسردگی داریم.