این اولین بار نیست که می بینم کارگردان محترمی که دوره ی نمایش اثرش مصادف شده با خیزش عمومی، برای تاثیرگذاری بیشتر، متن رو به فراخور اتفاقاتی که پشت در های تماشاخانه داره به صورت زنده اتفاق میفته تغییر میده. قضاوتی ندارم. نمی دونم این زیرکی برای جلب مخاطبه یا موقعیت شناسی یا هر دو. سال 98 دی ماه، سجاد افشاریان "هر کسی یا روز می میرد یا شب..." را روی صحنه داشت و بعد از انهدام هواپیمای اوکراینی توی متن دست برد تا شکنجه ی روحی ای که به عنوان تئاتر روی صحنه می بره رو ملتهب تر و اشک آلود تر کنه.
نمایش ساده و بی پیرایه و دوست داشتنی بود. گفت و گو های دو نفره ی پر انرژی که در میانه ولتاژشان بالا می رفت و بعد در پایان در بهت و حزن به سطح صاف برمی گشتند. بازی های خوب ... بازی های درخشان از طرف همگی ... تظاهر و تفاخر کم، تمرکز و بیان و قدرت بالا ... بازم تشویق.