من نزدیک ۲۰ روز نمایشی ندیده بودم اما رضا را دیدم. با تردید و دودلی بلیت را خریدم. این که ردیفهای اول به یاد عزیزان پرپر شده خالی باقی مانده بود کمی وجدانم را آسود. نمایش دیدنیست و دغدغه‌مند. هرگز از ریتم نمیفتد. متن امروزی و باورپذیر است و اشارات زیرکانه‌ای دارد. به نظرم بیش از آن که درونمایه مذهبی داشته باشد رنگ و بوی تنش‌های امروزی خانوادگی که البته با سنتها (مانند توسل) درگیر هستند را داشت. (به امید روزی که همه‌ی ردیفهای همه‌ی سانسهای همه‌ی سالنها پر شن. البته اون روز هم جای همشاگردیهایی که کنارمون نیستن خالیه.)