اجرا بطور سرسام آوری با وسواس طراحی شده بود، بالاترین سطح کمالگرایی در بین کارهایی که تا الان دیدم
کار مطمئنا به مزاج بعضی اصلا خوش نمیاد
چون گوشه ای از ذهن شما رو قلقلک میده که حقیقتا خیلیا تمایلی ندارن دست بخوره، سکوت برای خیلیا ایجاد دلهره میکنه، حالا به دلایل مختلف
برای من اون بخش آشنایی با ادبیات و فرهنگ ژاپن هم جالب بود
مفهوم زمان رو از بعد جالبی بررسی کرده بود که خیلی جای بحث داره، اونایی که هنوز اجرا رو ندیدن بدون شک بلیط تهیه کنن و ببینن چون درگیر مسائل جالب و مفیدی میشن با دیدن کار
مثل کارهای دیگه آقای مساوات 4 دقیقه و 33 ثانیه سکوت رو داشت که باز هم برای من لذتبخش بود
کار اساسا کیفیت بالایی داره، متن، بازی‌ها، نور‌‎‎‎‎‎‍، صدا و ... و صدرصد جز کارهای الهام بخش در تئاتر ایران خواهد بود