تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
مجموعه تئاتر لبخند
تماشاخانه ملک
عمارت هما
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
تالار مولوی
تماشاخانه هیلاج
خانه هنر دیوار
تماشاخانه طهران
خانه نمایش دا
بلک باکس ایران مالSB > com/org | (HTTPS) localhost : 11:35:52
اونچه اینجا می نویسم مواردیه که به نظرم جای تقویت داشت و ابدا به معنی ضعیف بودن کار نیست که برعکس نشون پتانسیل بالای گروه برای به حداکثر رسوندنه. ... دیدن ادامه ››
و فقط قصد دارم اونچه روی صحنه دیدم رو به گروه منتقل کنم.
به چشم من آلنده نازنین یه نمایش کارگردان محور بود.
بعضی نمایشها، بار روی دوش بازیگره، بعضی دکور، موسیقی و…. النده اما از هر لحاظ بر بر پایه ایده ها و تفکرات برهمنی نازنین بود که فضای خلاقیت و بروز کامل رو از خیلی از بازیگرا گرفته بود.
سه کاراکتر کارگردان، تهیه کننده، بازیگر حرفه ای به خوبی پرداخت شده بودند. و از پتانسیل بازیگران به خوبی بهره برده شده بود. اما سه کاراکتر دیگه ای جار کار بسیار داشتند و بازیگرا هم توان ارائه ی بیشتر رو داشتن که گویا محدود شده بودن. توان بازیگرا حیف شد.
خانم صمدی رو اولین بار در نمایش آن دیگری دیدم. به دو مرتبه. بار اول بازیشون رو اصلا نپذیرفتم و حتی با خانم زندی نژاد(کارگردان) هم مطرح کردم. که دو سه هفته بعد و بار دوم این کاملا رفع شده بود یه بازی عالی ازشون دیدم. نکته جالب این که در هر دو بار نقطه ی قوت بازیشون، صدا و بیان بود که من رو شگفت زده کرد. بیانی رسا، تحت کنترل و هوشیار.
در النده اما اصلا خبری از اون صدا نبود! خیلی جاها حتی برای شنیدن هم مشکل داشتم. بگذریم از ظرافتهایی که میشد جا به جای نمایش وجود داشته باشه.
نکته ایکه درشت به چشمم اومد این بود که در آن دیگری زمانیکه پشت به صحنه دیالوگ می گفتن، صدا به وضوح زمان رو به صحنه شنیده میشد. حتی به ذهنم رسید که عمدا با تون بالاتر صحبت می کنن. در النده اما قسمتهاییکه پشت به صحنه بودن، صدا کاملا خفه و ضعیف و گاها نامفهوم به گوش میرسید. و این تجربه از ردیف ۲ بود.
دلیل اینکه محیط نمایش دو ورودی داشت رو متوجه نشدم. یکی از سمت چپ صحنه و یکی رو به رو. میشد حدس زد که سمت چپی، ورودی پلاتو باشه و روبه رویی ورودی از پشت دکور به صحنه یا به عبارتی ورود به صحنه. اما در قسمتی که سر بازیگران به اون میله ی افقی برخورد میکنه، گروه در حال ورود به پلاتو هستن. یعنی تازه دارن میان سر تمرین. که با فرض بالا، باید از ورودی سمت چپ بیان.
و اگر اینطور نیست، چرا اون میله در ورودی پلاتو نصب شده؟
نمایش در چندین قسمت از نظر میزانسن ضعف داشت و صحنه برای من از ردیف دو(جنب نورچشمی ها) بارها بطور کامل یا نسبی ماسکه شد و بعضی اتفاقات رو از دست دادم.
اما در مجموع کاری بالاتر از نرم اجراها بود. دستمریزاد…
به چشم من آلنده نازنین یه نمایش کارگردان محور بود.
بعضی نمایشها، بار روی دوش بازیگره، بعضی دکور، موسیقی و…. النده اما از هر لحاظ بر بر پایه ایده ها و تفکرات برهمنی نازنین بود که فضای خلاقیت و بروز کامل رو از خیلی از بازیگرا گرفته بود.
سه کاراکتر کارگردان، تهیه کننده، بازیگر حرفه ای به خوبی پرداخت شده بودند. و از پتانسیل بازیگران به خوبی بهره برده شده بود. اما سه کاراکتر دیگه ای جار کار بسیار داشتند و بازیگرا هم توان ارائه ی بیشتر رو داشتن که گویا محدود شده بودن. توان بازیگرا حیف شد.
خانم صمدی رو اولین بار در نمایش آن دیگری دیدم. به دو مرتبه. بار اول بازیشون رو اصلا نپذیرفتم و حتی با خانم زندی نژاد(کارگردان) هم مطرح کردم. که دو سه هفته بعد و بار دوم این کاملا رفع شده بود یه بازی عالی ازشون دیدم. نکته جالب این که در هر دو بار نقطه ی قوت بازیشون، صدا و بیان بود که من رو شگفت زده کرد. بیانی رسا، تحت کنترل و هوشیار.
در النده اما اصلا خبری از اون صدا نبود! خیلی جاها حتی برای شنیدن هم مشکل داشتم. بگذریم از ظرافتهایی که میشد جا به جای نمایش وجود داشته باشه.
نکته ایکه درشت به چشمم اومد این بود که در آن دیگری زمانیکه پشت به صحنه دیالوگ می گفتن، صدا به وضوح زمان رو به صحنه شنیده میشد. حتی به ذهنم رسید که عمدا با تون بالاتر صحبت می کنن. در النده اما قسمتهاییکه پشت به صحنه بودن، صدا کاملا خفه و ضعیف و گاها نامفهوم به گوش میرسید. و این تجربه از ردیف ۲ بود.
دلیل اینکه محیط نمایش دو ورودی داشت رو متوجه نشدم. یکی از سمت چپ صحنه و یکی رو به رو. میشد حدس زد که سمت چپی، ورودی پلاتو باشه و روبه رویی ورودی از پشت دکور به صحنه یا به عبارتی ورود به صحنه. اما در قسمتی که سر بازیگران به اون میله ی افقی برخورد میکنه، گروه در حال ورود به پلاتو هستن. یعنی تازه دارن میان سر تمرین. که با فرض بالا، باید از ورودی سمت چپ بیان.
و اگر اینطور نیست، چرا اون میله در ورودی پلاتو نصب شده؟
نمایش در چندین قسمت از نظر میزانسن ضعف داشت و صحنه برای من از ردیف دو(جنب نورچشمی ها) بارها بطور کامل یا نسبی ماسکه شد و بعضی اتفاقات رو از دست دادم.
اما در مجموع کاری بالاتر از نرم اجراها بود. دستمریزاد…
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۶۱۰,۰۰۰ نفر
+۲۹,۱۳۰ برنامه
+۹,۳۰۱,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۴۸,۳۰۳ برگه
۹,۷۷۵ آلبوم
۵,۶۱۶ پادکست
