به این می‌گن یه کار به روز در سطح تئاتر مدرن روز دنیا بر اساس ادبیات و تاریخ اصیل ایرانی...
جوری زندگی کردم که نیازی به تمجید از کسی یا ظاهر‌سازی نداشته باشم... ریتم درست و تسلط بازیگران نشان از تمرین و زحمت طولانی بازیگران و کارگردان داشت، و خلاقیت داستان نشان از توان نویسنده.

کوتاه‌سخن آنکه... لذت بردم و به فکر فرو رفتم. شبیه (نه همان یا در همان سطح) به آنچه بعد تماشای افرای بیضایی رخ داد. به خانواده تیوال می‌بالم که سهم کوچکی از این مسیر هستیم.

پیشنهاد می‌کنم خودتون رو از لذت تماشای این اثر محروم نکنید!