"بانو آئویی"براساس نمایشنامه ای به همین نام از یوکیو میشیما و به شیوه تئاتر نو (Noh)ژاپن، این روزها در سالن کوچک مولوی روی صحنه است.برخلاف تعدادی از نمایشهای اخیر که در دام فرم فاقد محتوا یا دیالوگ گویی های طولانی می افتند و پیامدی جز کسالت برای مخاطب به همراه ندارند ،"بانو آئویی" با برقراری نسبت مناسبی از فرم و محتوا ،برای تماشاگری که نه متن میشیما را خوانده و نه از تئاتر نو چیزی می داند هم دیدنی و لذت بخش است.پایبندی به ساختار تئاتر نو از جمله اجرا در فضایی کوچک،استفاده از صورتک(ماسک)سنگی(بدون میمیک)و تاکید بر بدن بازیگر ،تخصیص سمت راست صحنه برای اجرای نوازنده،دکور مینیمال و ایجاد امکان تخیل تماشاگر، استفاده از بادبزن و رقص ،در این اثر هویداست."سه آمی" مدون کننده نمایش نو،ساختمان دراماتیک آن را به صورت رابطه ندادهنده و ندا شنونده، درخواست کننده و درخواست شونده ،جن گیر و جن زده تعریف می کند؛چنانکه در متن میشیما هم رابطه هیکارو، روکوجو و آئویی چنین است.آنچه تماشای این اجرا را دلنشین می کند، یکپارچه بودن عناصر اجراست که قطعا حاصل فکر و تمرین زیاد است.برای این گروه جوان آینده درخشانی در عرصه هنرهای نمایشی آرزو می کنم.