مردها در مقابل عشق ناتوانی بیشتری دارند و زنها درعشق بی پرواترند.
باید بگم این نمایش تأثیر حسی زیادی روی من گذاشت و کاملا متفاوت از یک تماشای معمولی بود.فکر میکنم بیشتر از اینکه خود متن یادم بمونه حسی که از متن گرفتم همیشه همراهم بمونه.اینکه کجاها آدم کم میاره برای موندن توی یه رابطه عاشقانه.هرچقدر عاشقتر باشی بعداز گذر زمان تلاشت برای یافتن خودت بیشتر میشه.بنظر من عشق مثل نیاز انسان به هوا نیاز به آزادی داره.نیاز به رفتن .نیاز به فاصله.و اینکه نتونی بری تا خودت و قدرت درونت رو پیدا کنی آغاز مرگ عشقه.رفتنی موقتی که اگه عاشق باشی حتما برمیگردی.اما اگه نتونی بری، میمیری یا میکشی.این تلاش انسان برای بقای خودشه که حتی در عشق هم هست چون عشق میتونه انسان رو از خودش بگیره و این بی من زیستن میتونه ویرانگر باشه همونقدر که شیرینه. زن نمایش بی پروا بود چه در رفتن چه در عشق ورزیدن اما مرد عاجزتر بود چه در گریز از عشق چه در انتخاب عشق و استیصال مردها در عشق بنظرم یکم عمومیه.زنها اگه عاشق باشن شجاعترن و کمتر دچار استیصال میشن.همونطور که مردها در خیلی چیزهای دیگه شجاعت بیشتری دارن.