اینکه تصمیم گرفتم برم نمایشی رو ببینیم با موضع نشان دادن روابط عاطفی میان آدم های بالغ. اینکه تصمیم گرفتم برم برشی از ذهنیت یک فرد (کارگردان) یا گروه ( برایند ذهنیت جمعی اعضای حاضر در گروه) رو ببینم و مطمئن باشم که سلاح ضربه زننده یا حتی کشنده ی قضاوت ذهنم رو توی کشوی کمد اتاقم گذاشتم و با خود نیاوردم، اینکه خیلی وقته به این نتیجه رسیدم که وقتی پای حرف زدن در مورد روابط عاطفی بین ادمها میاد وسط، واقعا باید گوش کرد و صد در صد بدون شک توی همه ی داستان های تعریف شده از روابط چیزی برای یاد گرفتن هست، اینکه تئاتر به خاطر موجودیت استفاده از انسان به عنوان وسیله ای برای ابراز هنر به خودی خود اونقدر کافی هست که بشه بهش اعتماد کرد بهترین درمان یا یکی از معلمان بزرگ دنیا در زمینه ی روابط عاطفی هست، اینکه رفتم نشستم و دیدم که روی صحنه نشون دادن برش روابط دو نفر رو و کمک کردن که دنیای فهم من بزرگتر بشه ( میگم بزرگتر نه عمیق تر، چون هدفم بزرگتر شدن فهمه و اگر اجرایی به فهم من عمق بده اونوقت همه ی دلایل چرایی رفتن به اجرا رو ممکنه بزارم کنار و بیام و راجع به تجربه ی افتادن در جهت رفتن به عمق حرف بزنم)، اینکه من با حضور تو اجرا تونستم لذتِ فهم رو ببرم، همه ی اینا دلیلی برای انتخاب تیوال برای دعوت از آدم های هم زمانه ی من برای دیدن اجراست، چراکه دعوت برای کشف به نظرم حرکت درستیه و من انتخاب کردم که حرکت درست رو انجام بدم.