متن نمایش مجموعه ای از جمله های ماندگار بود که دور هم جمع شده بود. به شخصه فکر میکنم اجرای نمایش فقط ۲۰ درصد به متن اضافه کرده بود و توقع من این بود که خلاقیت بیشتری در کارگردانی ببینم. حتی انرژی پارسا پیروزفر هم میتونست خیلی بالاتر باشه. ریتم کند و یکنواختی بیان در صجنه های کم تحرک و با جمله های مانیفست طور، باعث میشد که اوج و فرودی در کار دیده نشه. و مخاطب بی حوصله بشه و در نهایت هم بخاطر کم بودن انرژی صحنه اخر. مخاطب متوجه اتمام کار نشه. بهرحال توقع داشتم بازی درخشان تری از اقای پیروزفر ببینم. ولی طراحی نور و موسیقی خوب بود