این نمایش جذاب که تماشاگرانش پلک هم نمیزدند و محو دیالوگ های نمایشنامه بی نظیر آن بودند، سطح کار تئاتر در ایران را یک پله بالاتر برد و به نمایش های استاندارد بین المللی نزدیک تر کرد. مردم عادی گرچه ممکن است از خیلی از نمادها و نشانه شناسی اثر ناآگاه باشند اما به راحتی می توانستند روی کار تمرکز کنند و آن را بفهمند. گرچه پیام اثر مهم تر بود اما بازی بازیگران مخصوصا بازیگر زن که چند کنش عالی داشت و بازیگر نوجوان و جوانی که مدتی کوتاه به روی صحنه آمدند درخور توجه بود. این سبک از نمایشنامه نویسی در زبان فارسی متداول نیست ولی آنقدر استاندارد و پخته است که برای تماشای بار دیگر اثر ترغیب می شوید. این اثر اگر همچون نمایش دو نفره رامبد جوان و نگار جواهریان بازیگران معروفی داشت بسیار بیشتر دیده می شد اما بکر بودن آن از دست می رفت چون اثر سنگینی است.
سینا شفیعی در جایی می گوید "من همیشه میخواستم قصه بگویم" و پس از تماشای نمایش حس میکنیم که واقعا یک قصه با بهترین روایت را با این نمایش دیدیم و حس کردیم. این اثر مثل یک رمان قوی که سالها در ذهنتان می ماند، حس خوبی همیشه با یادآوری اش به شما خواهد داد، فارغ از اینکه عشق مادربزرگ را می پسندیدید تا ادامه پیدا کند یا به واقعیت تن می دهید و آن را در زندگی دیگری از زبان پدربزرگی به نوه اش می شنوید.