’”و چند داستان دیگر...“
از همان اسمش شروع کنم.اسمش آدم را یادِ ”و غیره“ می اندازد. یاد ”سایر بازیگران“. یادِ ”و قس علی هذا“. یاد بازیکنانِ نیمکت نشینِ ذخیره‌.
کِی ما حواسمان آنقدر رفت پی ستاره های نقش اصلی که یادمان رفت سایر بازیگران را تا ته بخوانیم و بعد سالن را ترک کنیم؟
غافل شدیم از اینکه آنها هر کدام قصه بودند. زندگی بودند.
”و چند داستان دیگر...“
لاشه ی خونیِ چند روز مانده و باد کرده ی تهران است. مثل یک کاغذِ پر تهدیدِ مچاله ی گوشه ی سطل که پیام لاریان، جسورانه بازش کرده و دارد این شبها در ایرانشهر با صدای بلند میخواندَش.
کافی ست تلویزیون خانه، این محجوبِ بی خاصیت را خاموش کنید و به ایرانشهر سری بزنید تا ببینید ... دیدن ادامه ›› و بشنویدَش.
اصولن اجرای نمایشنامه های اپیزودیک، راه رفتن روی لبه ی تیغ است.لاریان تا انتها روی این تیغ راه می رود و با نوشتن هر اپیزود انگار که هم دست و پای خودش را بُریده و هم حالا که به اجرا درآمده، تماشاگر را زخمی از سالن بیرون می فرستد.
هر اپیزود، روایتگر نوعی از خشونت است و چفت و بست قابل قبولی دارد. حرفِ قصه ها تکراری است اما موقعیت ها جدیدند.لحن، تازه است. آدم هایش را کمتر در این شرایط دیده ایم. مثلن زن چادری اپیزود دو که با دیالوگ انتهاییش، سیلی را به مخاطب می زند و بلافاصله نور می رود.
یا شخصیتی که سجاد تابش در اپیزود ۴ با ظرافت (با یک حرکت دست، یک آوا، ور رفتن با موی روی پا) کاملن تعریفش می کند.
هر اپیزود از همان ابتدا دستش را رو نمی کند. با خساست اطلاعات می دهد، اما به اندازه. یک طوری که تا انتها درگیر بمانی و میان دیالوگ ها کنکاش کنی و از گذشته ای که این آدم ها را به این روز انداخته، سر در بیاوری. پر از لحظات عمیق که برای هر بازیگری خودشناسی به همراه می آورد: ”من اگر بودم، چه می کردم؟“
دنبالِ راهِ چاره گشتن و سم زُداییِ ابعادِ هر فاجعه بماند برای مخاطب، وقتی که تنها پیاده به خانه بر می گردد.
به خشونت فکر می کنم. به اینکه هر کداممان چقدر معصوم و مظلومیم، در اوج اینکه ناخواسته بد می شویم.خشن می شویم.بی رحم می شویم. اما باز باید دوستمان داشت. چرا که باید به انسان امیدوار بود. چرا که ما همه محصول موقعیت های دشواریم.
انگار که سایه ی ابدی اشتباهات ”گذشته“ و ترس از ”آینده“، چنان خودش را روی امروزمان پهن کرده که نمی گذارد فکرمان در ”حال“ کار کند، پس بنده ی غریزی ترین احساسات می شویم.
خشونت یکی از همان هاست. امکانِ تولید آنی اش از پس هر تصمیم آنی، برای تک تکمان وجود دارد. نمایشی کردن این خشونتِ زائیده ی خیانت، تجاوز، قتل، حرفِ تازه ی لاریان است.
روابط پر تزلزلِ پیدا، پنهان، تمام شده، به نیمه رسیده، آسیب دیده ی آدم ها، حرف تازه ی اوست.
انگار که عشق، زندگی، پاکیزگی در حدِ همان تعاریف آرمانی باقی مانده اند، چون اینجا تهران است.
پرتاب شده در گوشه ی سالن سمندریان.با دکوری که دیوارهای شیبدار ناپایدارش، هنوز ایستاست، بلند است و دستمان به هیچ کجایش نمی رسد.بند نمی شود.گیر نمی کند تا چنگ بزنیم، از این شهر سر بیرون بیاوریم و از نو نفس بگیریم. اینجا دارد مثل موریانه، آدم، آدم میخورد.