میزان فروش یک فیلم هیچ ربطی به خوب بودنش نداره دوست عزیز؛... با این منطق پس همه‌ی فیلمهای خوب سینما که فروش خوبی نداشتند پس فیلم خوبی نیستند!... من این دو فیلم رو چه بفروشند و چه نه، ابدن فیلم خوبی نمی‌دونم؛ چون با توجه به چیزهایی که از سینما یاد گرفتم از پله اول یعنی فیلمنامه تا پله آخر و خروجی که روی پرده دیده میشه پر از ایرادهای بزرگ و اشتباهات مبتدیانه است.
با این اصول و منطق، پس هر کسی میتونه تو سینمای ایران فیلم خوبی بسازه. احتمالن سازنده‌های فیلم هم بر اساس همین اصول فیلم رو ساختند و حالا خودشون رو کارگردان و فیلمساز میدونند. کسی برای گیشه و فروش چیز موفقی ساخته؟ دمش گرم و نوش جونش؛ ولی من اون چیزی که ساخته رو یک فیلم یا تآتر تو حیطه‌ی هنر، و اون آدم رو کارگردان نمی‌دونم؛ بیشتر بهش میگم یه فروشنده و بازاریِ موفق!

شما طبعا مختارین هر جور خاص خودتون سینما رو تعریف کنین....اما در واقعیت و در مقیاس جهانی و انچه اکثریت در اون هم عقیده اند اینه که سینما صنعت-هنر هست ...وظیفه و رسالت اصلی و اولیش سرگرم کردن مخاطب هست و در عمل هم سه دسته فیلم ساخته میشه که هر سه اگر ادعای غیرواقعی ندتشته باشند موفق و قابل احترامند....دسته اول سینمای سرگرم کننده که اصلی ترین هدفش سرگرمی مخاطب هست و فتح گیشه که میتونه کمدی هم باشه که در نوع هالیوودیش سرشار از شوخیهای اروتیک و کلمات اف دار! هست(که موفق هاش شدیدا خنده دار هستن) و در نوع ایرانیش بعد از گذر از انواع ممیزی های غیر ضروری ،نمونه موفقش پنجاه کیلو البالو هست که مهمترین دلیل قبولیش اقبال بنظیر همه اقشار جامعه هست و چون برای اونها ساخته شده همین که اونها تایید کنند کافیه و این که من یا شما خوشمون بیاد یا نه تاثیری در خوب بودن یا نبودنش نداره....دسته دوم فیلمهای هنریو شخصی هستن که معمولا با حمایت مالی دولتی ساخته میشن و یا کم خرجن و یا قرار نیست که پولشون برگرده، این فیلم ها برای علتقه مندان جدی و خاص سینما ساخته میشن و طبعا اکثریت باشون ارتباط برقرار نمیکنن و میشه با سنت های مختلف نقد اونها رو تحلیل کرد و غالبا قابل تاملن و......مث فیلمای حجازی ....... و اما هرچند وقت یکبار هم جادوی و معجزه سینما توسط استید و نوابغی رخ میده و فیلمهایی ساخته میشه که هم پرفروشن و هم صاحب فکر.....مثل فیلمهای فرهادی یا در ژانر کمدی ... دیدن ادامه ›› مث مارمولک(چنین فیلمهایی توسط نوابغ و هرچند سال یکبار ساخته میشن و قرار نیست ملاک ارزیابی باشن) ......خلاصه اگر فیلمساز از اول تصمیمش مشخص باشه که میخواد چه فیلمی بسازه اونوقت با معیارهای دسته خودش باید سنجیده شه...پس البالو کمدی موفق و خوبیست چون میفروشه و نهنگ عنبر نیز همینطور و هر سال شش هفت کمدی بد هم ساخته میشه که نمیفروشن

شما هم مختارید سینما رو هر طور دوست دارید تعریف کنید و اینی که شما هم گفتید هیچ جایی و این مدل سه دسته هم کاملن نظر شخصی و تعریف شماست.
فیلمی که فرضن اساس و پایه‌اش بر شوخی اروتیک و فتح گیشه هم باشه، هر جای دنیا هم ساخته شده باشه، وقتی اصول اولیه کمدی و فیلمنامه و سینما رو رعایت نکرده باشه رو هیچکس براش ارزشی قایل نیست و جدی گرفته نمیشه. نمونه‌هاش هم گونی گونی فیلمهای به‌اصطلاح "کمدی" درجه 10 آمریکایی که هر سال ساخته میشند و کسی هم خیلی اعتنایی هم بهشون نمیکنه؛ منتها تو ایران انقدر این ژانر کمدی ضعیف و فقیره که وقتی دوتا اونجوریش ساخته میشه و تماشاگرِ ایرانی از سر این فقر فیلم کمدی میره سینما و بهشون میخنده، سازنده و بعضن ما پس فکر میکنیم حتمن فیلمساز موفق بوده.
خوشبختانه تو دنیا دسته‌ی یک اگه بخوان فیلمهاشون به این بدی و ضعیفی باشه، اون مخاطبِ -صرفن برای خنده اومده‌-شون هم خودبخود از فیلم فاصله میگیره. پس مجبورند -و حتمن- بیسِ اصول کمدی رو رعایت میکنند و برای روایت و فیلمنامه و کارگردانی وقت کافی میذارند.
در مورد دو دسته‌ی دیگه ... دیدن ادامه ›› هم؛ یک اینکه، جمله‌ی "قرار نیست که پولشون برگرده" رو اصلن نمی‌فهمم. اساسن تو دنیا هیچ فیلمی ساخته نمیشه که قرار نباشه پولش برگرده. این اتفاقها فقط تو ایران میفته.
و دو اینکه، اون نوابغ و اساتید هم از مریخ نیومدند و میشه ازشون یاد گرفت. اون کمدیهای موفق یکی از بزرگترین فرقهاشون با این فیلمها این بوده که طرف موقع ساخت و پیش از ساخت فقط به جیب تماشاگر فکر نکرده. اول خواسته یه فیلم کمدی خوب بسازه.
پس آلبالو، نهنگ عنبر، گشت 2 و غیره و امثالهم... چه بفروش، چه نفروش، چه کشوندن میلیونی تماشاگر به سالن، چه با سالنهای خلوت، "فیلم" و "کمدی" موفق خوبی نیستند، چون معیار ساختشون اصلن هنر و سینما نبوده.