خوشبختانه شانس حضور در این تآتر فاخر رو در دوشنبه شب گذشته (ششم دیماه) پیدا کردم که آقای چکناواریان و خانم بهرام هم از قضا در بین مدعوین تشریف داشتن.
نمایش رو بسیار نغز و سودمند دیدم و یافتم و پر از درد و محنت هایی که امروزه بشر و بطور اخص زنان در جوامع موسوم به "جهان سوم" درگیر دست و پنجه نرم کردن با آن هستند.
نمایشی که برغم استفاده کردنش از چهره های سینمایی، صرفا تجاری نبود و بفکر سودآوری. بلکه پیامی برای گفتن داشت و دغدغه ای برای مطرح کردن.
بازی خانم توسلی خوب بود و طبیعی ولیکن سینمایی و نه تآتری. بازی خانم طباطبایی هم روان بود و پرقدرت. گرچه لهجه ی عربی رو خیلی خوب تکلم نمیکردن و تمرین نکرده بودند انگار. اما اپیزود خانم پناهی ها بر روی نقایص دیگر، سرپوشی گذاشت دست آخر و اجرای سحرانگیز و مسخ کننده شون، باعث حیرت هر بیننده ای شد. واقعا باعث افتخارن ایشون در عرصه ی تآتر. چقدر خوبه که چنین هنرپیشه ی توانمندی رو داریم. زنده باشن همیشه.
و گروه نوازندگان هم که غوغا کردند و با دست و پنجه ی طلایی خودشون، ریتم و حس و حال متناسبی رو با هر بخش، مستولی کردند. حنجره ی خانم کامکار هم گرم و برقرار که بسیار لذت بردیم.
مرسی از آقای مرادی و تیم قدرتمندشون ...