وقت خوش
اینکه از بستری تکراری نگاهی نو در آمیزد برایم جذاب بود، نویسنده و نوشته هایش و آدمهای نوشته هایش.
درود به بانوی تاتر ایران پانته ا پناهی ها و چه خرسندم که بگویم از سالها پیش کارهای ایشان را دنبال کردم و همیشه بسیار لذت بردم.
من نمایش را در روز جمعه سانس دوم دیدم، کار را دوست داشتم ، ایده های اجرایی را و انتخاب های جسورانه جناب ابر را.
اوقتی از سالن بیرون می آمدیم به همسرم گفتم ، نمایش من را یاد چیزی انداخت،گفت چی؟!
گفتم: دلم میخواهد تنها نباشم.
من از تنهایی آن نویسنده بسیار غمگین شده بودم ، از این همه تنهایی.
و خسته نباشید به گروه عالی پرتقال های کال.
پیشنهاد می کنم نمایش را از دست ندهید.
نکته مهم: ما در ردیفهای اخر بودیم و صداای بعضی از صحنه ها درست شنیده نمی شد.
ممنون میشم توجه کنین.